NİHAN
Bugünlerde yine dişlerini sıktığını fark etti. Sadece geceleri değil, gün içinde de yapıyordu bunu. "Artık burada miadım doldu" diye düşündü Nihan. Kendi kendini çok üzüyor, çok fazla üzerine gidiyordu. Bir şey olduğu yerde dikkat çekmiyorsa, mücevher de olsa değer görmez. hatta olduğu yerde kalırsa, kararır, paslanır. "Ben mücevher gibi cansız değilim. Durduğum yerde duracak, yeteneklerimi köreltecek halim yok" dedi kendi kendine. Farklılık istiyordu artık. Burada aynı yüzler, aynı sözler. Fazla arkadaşı da yoktu. Çoğu ile yakındı ya; lakin yakınlık samimiyet midir? Dostu yoktu, bir tane bile yoktu. Seçimleri pek iyi değildi, arkadaş seçimleri. Ezra ile başı dertteydi şu ara. Geç de olsa Ezra'nın insanlara bağlandığını fark etmişti. Bağlanmak ne demek, müptelası oluyordu. Başlarda onu farkındalık sahibi sanmıştı. Oysa ki hep olmak istediği kişiyi anlatıyormuş kendisi diye. Mış gibi yapıyormuş aslında, olmadığı kişi gibi olmak istediği kişi gibi konuşuyormuş....